Co w księgarni szeleści - październik 2016

Jesień już zagościła na ulicach i w parkach. Choć na razie jest ciepła, powoli wkrada się też do naszych domów. Już się szybko robi ciemno. Za chwilę będzie chłodniej. Sezon czytelniczo - wydawniczy trwa. Ja jednak w masie premier zasypującej rynek niczym spadające liście, wypatrzyłem tylko trzy warte uwagi. 

Tony dobrego słowa #1

W końcu nadszedł ten wielki dzień. Startuję z własnym podcastem, i mam straszliwą tremę. Co prawda to nie jest mój pierwszy raz przed radiowym mikrofonem, ale pierwszy raz prezentuję coś co sam nagrałem i poddałem obróbce. Dopiero się uczę, więc podcast zawiera sporo błędów, niedociągnięć. Żeby je usunąć, musiałbym zaczynać wszystko od nowa, a na to nie mam już sił. Wiem już co nieco, co i jak robić, czego nie robić, i wykorzystam tę wiedzę podczas nagrywania kolejnego odcinka, który już powoli się zarysowuje. Zapraszam do słuchania i komentowania. Wszelkie uwagi, również te krytyczne, mile widziane.

Papierowa Shirley MacLaine

foto. internet

Wszyscy wiemy z jakim efektem najczęściej literatura trafia na ekrany kin. Nie jest łatwo oddać w dwugodzinnym filmie klimat, treść i wszystko to co wiąże się z danym tytułem. Pracują nad tym scenarzyści, kompozytorzy, scenografowie, specjaliści od kostiumów i efektów specjalnych, oraz reżyserzy. Ostatecznie i tak otrzymujemy produkcję tylko zbliżoną do oryginału. Czasem jednak, nawet gdy wszystko inne leży i kwiczy, film ratują aktorzy. Bywa że jest ich kilkoro, a niekiedy tylko jeden. Choć skręcamy się ze złości, patrząc na to jak ekipa filmowa zmasakrowała naszą ukochaną powieść, to oglądamy dalej, właśnie dla niej, dla niego. 

Ela Sidi "Czcij ojca swego"

Ela Sidi napisała powieść która kontynuuje temat zapoczątkowany przed laty przez Kuczoka w "Gnoju", czy przez Krzysztofa Krauze w "Placu Zbawiciela". Przemoc domowa. Z tym że w Czcij ojca swego, w przeciwieństwie do starszych tytułów, ta przemoc nie jest najistotniejsza. Tutaj na plan pierwszy wysuwa się nieumiejętność dostosowania się do nowych warunków, co wydobywa w ludziach najgorsze cechy, w efekcie prowadząc właśnie do przemocy domowej. Przemoc nie tylko fizyczna, ale i psychiczna, brak miłości, nieumiejętność okazywania uczuć, brak czasu dla siebie, dziedziczone z pokolenia na pokolenie są już nie do powstrzymania, prowadzą do tragedii.   

Nagroda Bookera 2016

foto. internet

Nagroda Nike, Paszport Polityki, tyle emocji wzbudzają w nas te nagrody. Niedługo dowiemy się kto zwycięży i zdobędzie Nike. Tymczasem w szerszej, globalnej perspektywie, czytelnicy również wstrzymują oddech w oczekiwaniu na to kto otrzyma nagrodę Bookera. Spośród trzynastu kandydatów, ogłoszonych w lipcu, na nagrodę szansę ma tylko szóstka. 

Don DeLillo "Gwiazda Ratnera"

foto. internet

W różnego rodzaju słownikach, encyklopediach i źródłach internetowych, możemy spotkać kilka definicji naukowca. Wikipedia na ten przykład mówi że jest to "człowiek pracujący naukowo, ekspert w pewnej dziedzinie nauki, stosujący w prowadzonych przez siebie badaniach odpowiednie metody naukowe, osoba „poszukująca odpowiedzi na pytania, na które dotychczas nikt nie odpowiedział, za pomocą metod umożliwiających udowodnienie odpowiedzi”. Zawód naukowca charakteryzuje się „wnikliwością w rozróżnianiu rzeczy na pozór jednakowych, zdolnością kojarzenia rzeczy na pozór ze sobą nie związanych oraz krytycyzmem w rozpoznawaniu prawd i fałszów mających pozory prawd. [...] Pasji badawczej nie można zamówić, zaplanować czy nakazać. Jest stanem psychicznym, który nie opuszcza naukowca w żadnej godzinie." Na studiach, podczas zajęć z Naukoznawstwa, zastanawialiśmy się nad tym jakim człowiekiem jest naukowiec. Wnioski jakie powstały podczas dyskusji nie były optymistyczne. Naukowiec to człowiek często wyalienowany, bywa że w jakimś stopniu emocjonalnie kaleki, o innym sposobie postrzegania świata, przez pochłonięcie swoją dziedziną, nurtującym go problem, poza głównym nurtem życia. Człowiek który prawdopodobnie nie poradziłby sobie gdyby nagle musiał zajmować się codziennymi, prozaicznymi czynnościami. Najnowsza powieść Dona DeLillo opowiada właśnie o takich ludziach. 

Weekend na końcu literatury

Pamięć ludzka jest zawodna, i przez to bardzo bolesna. Wysłałem swoje zgłoszenie do pracowni krytycznej w ramach festiwalu Stacja Literatura 21, i ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, oraz szczerej radości, zostałem zaproszony do udziału. W tym momencie właśnie zadziałała, lub nie zadziałała, moja słaba pamięć. Zapomniałem już jaką krecią robotę dla literatury robi Biuro Literackie. Przez trzy dni słuchałem o byciu w niebycie, albo Litanii do człowieka pizdy, i innych mniej, lub bardziej podobnych owoców współczesnej "twórczości" poetyckiej.